"Zgon" - Gina Damico

Źródło

Tytuł: Zgon

Oryginał: Croak

Autorka: Gina Damico

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Data wydania: 31 październik 2013

Ilość stron: 407

Lex Bartleby jest naprawdę trudnym dzieckiem. Wiedzą o tym jej rodzice, wie o tym jej siostra bliźniaczka, wie o tym dyrektor miejscowej szkoły, wiedzą o tym uczniowie tejże placówki i wie o tym także sama sprawczyni zamieszania. Ale cóż z tego, skoro Lex otaczana jest przez idiotów, których trzeba ukarać? Na plus zasługuje tutaj tolerancja Lex. Nie dyskryminuje ona nikogo - bije zarówno białych, jak i czarnych. Kujonów, nieuków, czillirerki, speców od kółka szachowego, inwalidów... Lex nie ma przyjaciół. Lex z nikim się nie dogaduje (nie licząc bliźniaczki, ale to logiczne), nikt nie ma nad nią kontroli. Co wy byście zrobili na miejscu rodziców tej kłopotliwej szesnastolatki? Poprawczak? Wieczne uziemienie? Nie, nie, nie! Państwo Bartleby wpadli na lepszy pomysł... 

„W życiu każdej młodej dziewczyny nadchodzi moment, kiedy całkowicie obcy człowiek każde jej wspiąć się po wysokiej drabinie na obiad na dachu. Niemal w każdym przypadku najlepiej w takiej sytuacji odmówić i biec do domu, żeby zadzwonić do psychiatryka, z którego ten człowiek uciekł.”

Źródło

Lexington na lato, zostaje odesłana do wujka Morta - na wieś. Dlaczego właśnie do niego? Dlaczego właśnie tam? Główna bohaterka książki także zadaje sobie to pytanie. Z czasem jednak, oprócz odpowiedzi dostaje coś innego. Coś co może stać się jej przekleństwem, jej słabą stroną - pracę. Pomyślicie: wieś... praca... pewnie musi chodzić o dojenie krów? A nie, nie, nie! Wujaszek Mort okazuje się być Żniwiarzem, śmiercią we własnej osobie - choć to brzmi strasznie dramatycznie czyż nie? Lex zostaje wcielona do grupki Juniorów, którzy przemierzają eter i odłączają dusze od ciała, przeprowadzając je na "drugą stronę". Tak zaczyna się wakacyjna przygoda Lex, która przynieść może ze sobą ukojenie, bądź cierpienie. Wszystko zależy od punktu widzenia.

„Rzeczami, które błędnie założyłaś można by zapełnić silos.”

Powieść Giny Damico jest niesamowita - to muszę zaznaczyć już na samym początku. Pięknie nakreśleni bohaterowie, różnorodne charaktery, naturalność emocji, cięty język Lex. Sarkastyczny ton lektury sprawia, że czytelnik od początku patrzy na całość z nieco innej perspektywy, jak gdyby wiedząc czego się spodziewać. Pozycja doprawiona jest dozą ironii, dowcipu, a także grozy i tajemnic co razem daje naprawdę piękną mieszankę, która mnie osobiście bardzo przypadła do gustu. Jakoś do połowy książki, patrzyłam na całość z błyskiem oku i leciutkim uśmieszkiem na twarzy, natomiast później, kiedy akcja przyśpieszyła... no cóż - jedno jest pewne. Gina Damico i Lex głęboko zakorzeniły się w moim umyśle. Jestem prawie pewna, że się ich szybko stamtąd nie pozbędę. 

„Dusze żyją nadal bez ciała,ale ciało bez duszy nadaje się tylko na kompost.”

Źródło

Muszę przyznać, że autorka miała znakomity pomysł na fabułę, a i wykonaniem mnie zaskoczyła. Czytając "Zgon" czuć potencjał, jeszcze nie do końca wykorzystany w tym tomie, choć jestem pewna, że kolejne będą tylko lepsze! Książka Giny Damico trafiła w moje ręce akurat w czasie gdy potrzebowałam takiej lekkiej, mrocznej, dowcipnej, sarkastycznej, młodzieżowej pozycji, więc moja ocena  będzie lekko podwyższona. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że do tworu podchodziłam z dystansem, a na koniec musiałam przyznać się przed samą sobą, że z sympatią spoglądam na białą okładkę, także to tak w ramach wyjaśnień. W "Zgonie" mamy niemal wszystko: humorystyczne dialogi, narracje trzecioosobową, naturalną, dającą się lubić Lex, tajemnicę do rozwiązania i wątek miłosny, choć ten jest lekko widoczną smugą na tle fabuły. Tu również plus do autorki, że nie dała się ponieść romantyczności i nie zrobiła z bohaterki jakiejś mdłej nastolatki wzdychającej do księcia z bajki. Prawdę powiedziawszy, czytając całość, o wątku miłosnym zapomniałam, do czasu kiedy na końcu coś bardziej ożywiło się w tej kwestii. Nie powiem, że rozwiązania zagadki nie da się przewidzieć, gdyż podejrzewałam, że takie może być, ale mimo wszystko, to w jaki sposób autorka próbowała zmylić czytelnika zasługuje na uznanie. 

Podsumowując, książkę jak najbardziej polecam, ponieważ ja osobiście świetnie się z nią bawiłam. Na rozluźnienie była idealną pozycją! Nie podchodźcie do niej z jakimiś wymaganiami, a nie zawiedziecie się, wręcz przeciwnie - możecie napotkać przed sobą lekturę, dla której gotowi będziecie zarwać noc. Ja tymczasem z niecierpliwością wyczekuję drugiego tomu! 

8/10

Pozdrawiam,

Sherry

„Mów mi Edgar. Ewentualnie pierdołowaty skarżypyta, jak to ma w zwyczaju Teddy Roosevelt.”