 |
| źródło |
Tytuł: Nadciąga
burza
Autor: Damian Dibben
Seria: Strażnicy Historii
#1
Wydawnictwo: EGMONT
Data wydania: kwiecień
2012
Liczba stron: 328
Podróże w czasie... Motyw, który coraz częściej autorzy stosują w swoich
powieściach. Zapewne większość czytelników, choćby słyszała o Trylogii Czasu -
Kerstin Gier, czy choćby Magicznej Gondoli, której ostatni tom, miał swoją
premierę stosunkowo niedawno. Możliwość podróżowania w czasie jest też
zastosowana w powieści Damiana Dibbena, którą dziś postanowiłam zrecenzować,
gdyż zauważyłam, że nie jest zbyt popularna i szczerze: nie mam pojęcia czemu
tak jest. Ja po raz pierwszy usłyszałam o niej, kiedy wyszła data premiery
drugiej części. Zafascynowana opisem postanowiłam sobie tę książkę zamówić. I
wiecie co? Wcale nie żałuję, a można powiedzieć, że wręcz przeciwnie.
 |
| źródło |
Któż nie chciałby mieć kontroli nad czasem? Możliwość zapobiegania pewnym
wydarzeniom czy zmiany historii jest kusząca jak zakazany owoc. Wyobraźmy sobie
co moglibyśmy zrobić, na co moglibyśmy wpłynąć, do czego byśmy byli zdolni...
Pewien bohater książki pana Dibbena po rozważaniu tego tematu doszedł do
wniosku, że ma możliwość stania się władcą czasu. Chce zburzyć cywilizacje,
porządek epok i zmienić cały bieg historii. Służba Strażników Historii właśnie
do tego nie może dopuścić. Aby powstrzymać plany złowrogiego księcia Zeldta,
wysyłają na misje w przeszłość swoich agentów. Między innymi Alana i Miriam
Djons'ów. Ci jednak giną w mrokach renesansu...
„Historia zmienia się nieustannie. Nie jest jak prosta linia. To raczej skomplikowana, wciąż ewoluująca struktura.”
 |
| źródło |
Akcja książki: "Strażnicy Historii:
Nadciąga burza" zaczyna się w współczesnym Londynie, gdzie mieszka
nieświadomy niczego Jake Djones, którego rodzice wyjechali na zjazd mający
związek z ich pracą. Czym się zajmują? Mają własny sklep z prysznicami, zlewami
i tak dalej. Nic niezwykłego. Jake także nie wyróżnia się jakoś z tłumu. Jest
zwykłym czternastolatkiem, którego pewnego deszczowego dnia porywa dwóch
nieznajomych. Jak możecie sobie wyobrazić, chłopiec jest zdenerwowany i
zastanawia się, czego mężczyźni od niego chcą. Po nieudanej próbie ucieczki,
jeden z porywaczy: Jupitus Cole, oznajmia czternastolatkowi, iż całe to zajście
jest związane z jego rodzicami, i jeśli chce ich jeszcze kiedykolwiek zobaczyć
to musi iść z nimi. Tym samym Jake ląduje na statku, którym agenci płyną do
Punktu Zero. Czym jest owe miejsce? Kwaterą główną Tajnych Służb Strażników
Historii. Na statku Jake'a wspiera ciotka Róża, która uświadamia chłopcu, iż
jego rodzice zaginęli podczas misji i tak naprawdę należą do Strażników.
Początkowo chłopiec nie może uwierzyć we wszystkie rewelacje, ale kiedy na
własnej skórze przekonuje się, że może podróżować w czasie jest już pewien tego
co musi zrobić - odnajdzie rodziców gdziekolwiek by oni nie byli. Razem z
prześliczną Topaz, jej przyrodnim, zarozumiałym bratem Nathanem i bystrym,
mądrym i spostrzegawczym Charliem oraz jego kolorową papugą, Jake wyrusza na
niebezpieczną misję do renesansowej Wenecji, gdzie ich celem jest powstrzymanie
Zeldta, który chce zawładnąć nad czasem, zmieniając pewne wydarzenia. Młodzi
agenci nie mogą do tego dopuścić. Jako Strażnicy Historii mają obowiązek
zapobiec nowym nieszczęściom i chronić to co tworzy kruchą przeszłość.
„- To nasza bibliotekarka, Lydia Wunderbar - wyjaśnił Nathan najciszej jak potrafił. - Bywa zasadnicza i na pierwszy rzut oka wygląda na sztywniaczkę, ale zabierz ją na parkiet, a wstąpi w nią szatan. Szatan, powiadam!”
 |
| źródło |
Damian Dibben napisał magiczną książkę i zawarł w niej wszystko to co najlepsze
i najważniejsze. Za wykreowanie tak odmiennych charakterów należą mu się
wielkie brawa. Autor potrafił stworzyć intrygującą zgraję nastolatków, którzy
mimo odmiennych charakterów, świetnie do siebie pasują i umieją człowieka
rozbawić i to w niejednym momencie. Ale nie tylko młodzież została dopieszczona
pod tym względem. Także dorośli mogą przyprawić czytelnika o zawroty głowy i
omdlenia zachwytu. Szczerze powiedziawszy nie jestem wskazać ulubieńca
książkowego, gdyż wszyscy mają w sobie c
o ś. Myślę, że najmilej
wspominam czytanie o beztroskim i próżnym Nathanie, który poczucia humoru nie
tracił nawet w ekstremalnych sytuacjach. Jego postać wniosła do książki mnóstwo
życia.
„Humor jest tym, co odróżnia nas od zwierząt.”
 |
| źródło |
Kolejnym plusem powieści są niesamowicie wyczerpujące opisy, dzięki którym
wszystko możemy sobie świetnie wyobrazić. Nie ma się wrażenia, że jest ich za
dużo czy są zbyt rozległe. Pisarz spisał się na medal, opisując epoki i
przeplatając motyw współczesności z przeszłością. Narracja trzecioosobowa
pozwala nam spojrzeć na wszystkie wydarzenia z perspektywy nie tylko głównego
bohatera, ale też tych drugoplanowych. Fabuła wciąga od pierwszego rozdziału i
rozwija się wraz z kolejnymi stronami. Akcja mknie jak szalona, tak że nie ma
możliwości oderwania się od książki. Przygody młodych agentów są realistycznie
przedstawione, w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie, że naprawdę grozi im
wielkie niebezpieczeństwo. W niektórych momentach musiałam powstrzymywać się
przed zerknięciem na następną stronę, by zobaczyć czy wszystko dobrze się
skończyło. A jakie było zakończenie powieści? Jak dla mnie nastąpiło stanowczo
zbyt szybko. I w zasadzie to chyba jedyny minus, jaki ja dostrzegłam.
Nie ma mowy, żebym się wspomniała o okładce. Jest tak magicznie i bajecznie
przedstawiona, że po prostu muszę wyrazić swój zachwyt nad nią. Przyznaję to z
wielką radością: szata graficznie idealnie oddaje piękno wnętrza książki.
Powala swoim urokiem zarówno z przodu, który możecie zobaczyć na początku
notki, jak i z tyłu, którego niestety wam nie zaprezentuję.
„-Jake, czy masz jeszcze tę zapalniczkę, którą ci dałem? - spytał Nathan. [...] Nathan zbliżył się do Paola i jednym silnym szarpnięciem oderwał mu rękaw kaftana.
- Hej, co robisz?! Mama zrobiła to specjalnie dla mnie!
- Przepraszam, ale tani materiał lepiej się pali.”
Myślę, że to co przeżyłam czytając książkę jest nie do opisania. Magia zawarta
na kartkach powieści rzuciła na mnie swego rodzaju urok, a styl pisania pana
Dibbena każe mi z niecierpliwością wyczekiwać na część drugą, która zapowiada
równie wspaniale. Powieść polecam przede wszystkim młodzieży i młodszej młodzieży. Przyjemny styl i niesamowite przygody głównego bohatera nie pozwolą wam odejść od lektury!
Polecam gorąco i pozdrawiam
Sherry
7/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz