Serial: Shadowhunters - sezon 1

źr.

Shadowhunters

Sezony: 2 (zamówiony)

Rok produkcji: 2016 - ...

Gatunek: Dramat, Fantasy, Akcja

Na podstawie cyklu powieściowego Dary Anioła, Cassandry Clare

All the Legends are true

Clary Fray to zwykła osiemnastoletnia dziewczyna, która pewnego dnia dowiaduje się, że wszystko co ją otacza, jest przykrywką czegoś niezwykłego. Podziemnego świata, w którym to co uważała za nienaturalne, jest rzeczywiste. Gdzie panoszą się stwory znane tylko z opowieści. Gdzie na straży porządku stoją Nocni Łowcy. Rudowłosa dziewczyna będzie zmuszona stawić czoła prawdziwe, nie stracić zdrowego rozsądku oraz podjąć walkę o tych, których kocha najbardziej, gdy znajdą się w niebezpieczeństwie.

źr.

Krótko o mnie i Darach Anioła, zanim przejdziemy do właściwej części recenzji. Pewnie niektórzy wiedzą, że nie jestem fanką serii, nie jestem fanką książek, nie jestem fanką historii Clary i nie jestem fanką Cassandry Clare, o czym pisałam tutaj. Nie jestem także fanką filmu-ekranizacji, o czym również pisałam. Jak w takim razie podeszłam do pomysłu serialu? W gruncie rzeczy nie tak negatywnie, jak to sobie pewnie wyobrażacie. Lubię seriale - lubię Dominika Sherwooda i pomyślałam, że jeśli jest szansa, że coś mnie przekona do Shadow-świata, to jedynie ta produkcja. Nie ukrywam jednak, że do całości byłam dość zdystansowana, co jest prawdopodobnie dobre, bo dzięki temu, dałam szansę się zaskoczyć. Zobaczcie czym to poskutkowało.

źr.

Oczywiście, musieli coś spieprzyć

• Dwa pierwsze odcinki serialu, to tragedia. Spójrzmy prawdzie w oczy. Zaczęli słabo - tak słabo, że nie mogłam powstrzymać niesmaku i  naprawdę poważnie zastanawiałam się czy by przypadkiem nie porzucić oglądania go. Na szczęście/nieszczęście, jestem serialową masochistką, więc brnęłam dalej.
• Przede wszystkim, rządził chaos. I to nie taki dobry chaos typu "wow, tyle się dzieje! Super!". Nie. To był chaos typu "co jest grane, do cholery". To wyglądało niemal tak, jakby twórcy mieli mnóstwo pomysłów na rozpoczęcie serialu i postanowili je wszystkie wykorzystać naraz, nie dopieszczając żadnego. 
• Co za tym szło, powstała niespójność. Niespójność akcji, niespójność w kreacji świata, niespójność w kreacji bohaterów. 
• Dialogi były absolutnie beznadziejne. Prawdę powiedziawszy, przez większą część czasu, zastanawiałam się, czy twórcy przypadkiem nie wzięli sobie za cel zniszczenie swojego własnego dzieła, bo wszystkie znaki na niebie i ziemi wykazywały na to, że "Shadowhunters"...
• Jest produkcją sztuczną. Gra aktorska. Mimika. Na litość boską. Nic tylko wziąć tabletki na uspokojenie i powtarzać sobie z nadzieją "początki bywają kiepskie, później będzie lepiej". Na szczęście dla produkcji - PÓŹNIEJ faktycznie było lepiej. Ale do tego przejdziemy w odpowiedniej części notki. Na razie dajcie mi się wyżyć, ok?

źr.

• Kat McNamara, którą znałam z oglądanego przeze mnie wcześniej serialu "Happyland", niestety nie stanęła na wysokości zadania, mimo że trzymałam kciuki, by tak się stało. Jej gra aktorska, nawet po czwartym odcinku, gdzie wreszcie zniknęła niespójność w akcji, była słaba. Starała się, ale na staraniach się skończyło i niestety do końca pozostała dla mnie słabym punktem produkcji.
• Więź Jace'a i Clary, wypadła tak sztucznie i nierzeczywisto, jak tylko się dało. I nawet nie chodzi o całą więź. Tylko o ten romantyczny współczynnik. Wszystko działo się za szybko i po prostu miałam problem, by uwierzyć w ten cały cyrk. W związku z tym, późniejsze dramaty były mi obojętne.
• Sama kreacja Clary, prosiła się o pomstę do nieba. Niespójna. Pełna skrajności. Jakby znów - twórcy mieli parę obrazów tej dziewczyny w głowie i wszystkie spróbowali wcisnąć w jeden serial. W związku z tym, wypadło to wszystko kiczowato i było, nie ukrywajmy - denerwujące.
• Słaba kreacja Valentine'a. Naprawdę. Słaba. Z zamysłu miał być tym złym, czarnym charakterem, którego powinniśy się obawiać, którym powinniśmy gardzić? A prawda jest taka, że do końca, do samego ostatniego odcinka, był mi tak obojętny, jak tylko obojętny może mi być czarny charakter i główne zagrożenie dla bohaterów serialu.
• Prostota. Zwłaszcza jeśli chodzi o stwarzanie czegoś co w zamyśle ma być Wielką Tajemnicą. Wyszło to nad wyraz słabo. Nie wiem czy to dlatego, że czytałam książki i ich nie polubiłam, czy po prostu te Wielkie Sprawy zostały przedstawione powierzchownie. Wiem tylko, że coś nawaliło.

źr.

Ale...

Nie będę kłamać. Po trzecim odcinku, dostrzegłam potencjał. Głównie dzięki dwóm postaciom, o których wspomnę za chwilę. Po czwartym faktycznie zaczęło mnie to wszystko cieszyć. W którymś momencie przepadłam. Tak bywa. Także czy koniec końców cieszę się, że jestem serialową masochistką? TAK, TAK, TAK. Więc. Plusy? 

• Alec Lightwood. O na Boga. O aktorze wcielającym się w rolę, wspomnę zaraz, ale teraz skupmy się na postaci najstarszego z rodzeństwa Lightwood jako na samoistnej postaci, możemy? Przede wszystkim: świetna, przemyślana kreacja. Świetne psychologiczne podłoże. Świetne ukazanie rozdarcia emocjonalnego. I nie będę kłamać, prawdopodobnie związałam się z tym chłopakiem tak mocno, ze względu na pewne podobieństwa, jakie mamy, jeśli chodzi o uczucia, o to co przechodzimy w środku (prawdopodobnie Alec dostanie kiedyś własną notkę, tam napiszę o tym więcej), ale to o co mi chodzi, to że Alec, przy całej masie latających BACHORÓW, był po prostu do bólu prawdziwy, pragmatyczny, ale też zamknięty. A odkrywanie kolejnych jego warstw, było fascynujące, było czymś co autentycznie mnie w sobie rozkochało. Najbardziej realna, prawdziwa, pełnokrwista postać w serialu. Jedna z najlepiej zarysowanych męskich postaci z jakimi kiedykolwiek się zetknęłam. EVER. Nie będzie przesadą jeśli napiszę, że mam na jego punkcie obsesję. I to nie lekką.

źr.

źr.

• Isabelle Lightwood. WOW! Równie wyrazista kreacja. Z sensem. Z logiką. Nie jest bez wad, za to zalety są tak ukazane, by były jak najbardziej prawdziwe i godne uwierzenia. Również postać z głębokim dnem, dnem, którego poznawanie jest interesujące. 
• Więź rodzeństwa Lightwood. Zakochałam się w Alecu i Izzy razem. Jako bracie i siostrze. Matt i Em zagrali fenomenalnie. Więcej o tym jak strasznie uwielbiam ich relację - TUTAJ. 
• Matthew Daddario, jeśli już przy tym jesteśmy. O nim też napiszę w stosownej do tego notce, ale nie mogę teraz nie napisać, że kompletnie się w nim zakochałam. Co mnie niesamowicie cieszy, bo jest bratem jednej z moich ulubienic - Alexandry Daddario. Szalenie utalentowana (i urodziwa) rodzina!
• Więź Parabatai, przedstawiona na przykładzie Aleca i Jace'a. GENIALNA. Kocham Jaleca, sceny z nimi były dla mnie... nad wyraz emocjonalne. O czym też napiszę jeszcze w stosownej notce. :) Zresztą, fakt że więź pomiędzy tym dwojgiem wypadła tak dobrze, pewnie możemy zawdzięczać realnej przyjaźni między Domikiem, a Mattem, także - brawa chłopaki.
• Przyjaźń Simona i Clary - tu to faktycznie miało logiczne podłoże, wyszło fajnie, tak sympatycznie, prawdziwie. Dobra para, muszę przyznać, że nawet Kat w duecie z Alberto, wypadła świetnie.

źr.

źr.

• O co chodzi z trzecim odcinkiem? Po którym doszłam do wniosku na to, że "Shadowhunters" ma potencjał, by mi się spodobać? O fakt, że to wtedy zobaczyłam jak postacie Aleka i Izzy wzrastają. Że z beznadziejnego tła, stają się realnymi personami, mającymi własne zdanie, mającymi własne talenty. To wtedy, dla tych dwóch postaci, dla więzi rodzeństwa, postanowiłam serial oglądać dalej. 
• O co chodzi z czwartym odcinkiem, po którym zaczęłam się faktycznie cieszyć z oglądania? No cóż. Przyszedł czas na Magnusa Bane'a. Równie świetna kreacja. W niewypale jakim był film-ekranizacja Darów Anioła, to postać Bane'a była najlepsza i trochę się bałam czy ten nowy Magnus, pobije filmowego. Na szczęście, Harry Shum Jr. sprostał zadaniu, z gracją w ruchach, ze świetną mimiką, ze świetnym makijażem, ze świetnymi kostiumami, po prostu władował się w moje serce. 
• Nie oszukujmy się. Malec. O tej relacji też wspomnę w pewnej notce w niedalekiej przyszłości, to co napiszę teraz, to że obok relacji Lightwood Siblings i Jaleca, Malec stanowił podwaliny Sherry'owej miłości do Shadowhunters. Także gratulację. Przez Aleca i Magnusa byłam skrajnie roztrzęsiona. Nie macie POJĘCIA ile razy powtarzałam oglądanie serialu tylko dla nich dwóch. Nie macie pojęcia, ile razy oglądałam odcinek 12. I 11. I 9. Wszystkie, w których ta dwójka odgrywała większą rolę. 
• Sceny walk. Fajne. I z każdym odcinkiem coraz lepsze. Co prawda to całe rozmazywanie ekranu przy ruchach Łowców było trochę tandetne, ale jeśli chodzi o czysto fizyczną stronę walk - naprawdę fajne.

źr.

źr.

źr.

źr.

źr.

• Efekty specjalne - również ładnie wyszły. Nie wszystkie były spektakularne, ale niektóre, naprawdę sprawiły, że moje wewnętrzne grafiko-love-serce zaczęło szybciej bić.
• Soundtrack. Kocham Ruelle. Pokochałam ją w trakcie oglądania piątego sezonu Teen Wolfa, a gdy usłyszałam jej piosenki w Shadowhunters... No, rozczuliłam się. Zresztą, dobór piosenek ogólnie w serialu był naprawdę porządny, także gratulacje.
• Fakt, że serial tylko bazował na powieściach i w pewnych momentach poszedł swoją drogą. Wiem, że mnóstwo osób jest rozgoryczonych, że serial nie trzymał się książek, że wydarzenia następowały za szybko, blablabla. Ale ja - która nie jest fanką powieści - jestem zachwycona z takiego, a nie innego obrotu spraw. Twórcy włożyli coś nowego do uniwersum, które mogliśmy znać z książek Clare, dzięki czemu serial był powiewem świeżości, czymś nowym, fajnym, przyjemnym w oglądaniu.
• Ciekawe zakończenia odcinków. Powiedziałam, że owocowały takimi mini cliff-hangerami, które powodowały, że człowiek miał powód, by z niecierpliwością wyczekiwać na kolejny epizod. 
• Fakt, że z każdym epizodem, czułam się coraz bardziej złączona z bohaterami, a tym samym, coraz mocniej i emocjonalniej przeżywałam ich dramaty. Brawa za budowanie napięcia, za tworzenie ładnego wizualnie tła, za tą aurę tajemnic rozciągniętą przez cały sezon.
• Ciekawe wykorzystanie pomysłu z alternatywną rzeczywistością. Powiało mi tu "Flashem", szczerze, ale było urozmaiceniem i dla zobaczenia alternatywnej wersji Aleca i Magnusa, było warto. 
• Finał. WOW. Nie powiem, żeby nie był w pewien sposób przewidywalny, ale cholera jasna! Naprawdę myślałam, że skończy się na prostocie, więc jestem oczarowana tym, że się myliłam! Matt miał rację, mówiąc w wywiadzie, że gdyby nie było drugiego sezonu, widzowie byliby w rozsypce. WOW. Okej, teraz naaaaprawdę czekam na 2017 rok.

źr.

źr.

Więęęc...?

Więc, serio. Parę tygodni temu, po emisji dwóch pierwszych odcinków tego cuda, nie śniłoby mi się, że w tej notce, podsumowującej pierwszy sezon to napiszę, to co napiszę, ale na szczęście w chwili obecnej - polecam "Shadowhunters". Prawda, że to nie jest serial super ambitny. Że nie powinniście się spodziewać produkcji na miarę, nie wiem: "Hannibala", albo "Breaking Bad", bo całość jest przeznaczona głównie dla młodzieży. Niemniej - nie zmienia to faktu, że ja całość niezmiernie polubiłam i z niecierpliwością będę czekać na sezon numer dwa. Autentycznie - będę wyczekiwać.

Jeśli nie straszne są wam wampiry, wilkołaki, czarownicy, Nocni Łowcy. Jeśli nie straszny jest wam cień, mrok i Podziemny świat, w którym magia stanowi żywą istotę, podejmijcie wyzwanie i stańcie w szeregach Shadowhunters, oglądając seria. A nuż, oczaruje was równie mocno jak mnie? 

+ Doceńcie fakt, że w notce nie użyłam wszystkich pięknych gifów, które mam zapisane na komputerze, a które mimo że cudowne, zaspoilerowałyby wam niesamowicie emocjonalne wydarzenia z serialu. :( 

Pozdrawiam,

Sherry

sezon 1 | sezon 2 (soon)

I'm done.

źr.

źr.