środa, 18 maja 2016

Gdy "wspaniale" to wciąż niewystarczająco

źr.

Cześć!

Wracamy do przemyśleń. Bo czemu nie?


Zanim przejdę do właściwej części notki, w której faktycznie piszę o przemyśleniach, muszę tutaj przywołać pewną sytuację. I pewnie to niektórym nie będzie na rękę, bo dotyczy ona piłki nożnej, ale nie bójcie się. To tylko szybkie nakreślenie wydarzenia, tylko po to, bym miała od czego się odbić później. Więc...

Dla niewiedzących - kraje mają własne ligi. To znaczy, że w Polsce jest Ekstraklasa, gdzie polskie kluby mierzą się z polskimi klubami, w Anglii jest Premier League gdzie angielskie kluby mierzą się z angielskimi klubami, natomiast w Hiszpanii jest Primera Division. I znów - w Hiszpanii prym wiodą... generalnie trzy kluby. Atletico Madryt. FC Barcelona. I mój kawałek serca - Real Madryt. To pomiędzy nimi zawsze jest najzacieklejsza rywalizacja, wiecie? Czemu o tym piszę? Otóż wszystko zaczęło się we wrześniu, a skumulowało na w grudniu. 

Barcelona i Atletico radziły sobie świetnie. Brnęły do przodu, wygrywały. Real... Mój Real... przechodził trudny okres. Zmiany trenerów, kontuzje. Powiem prosto z mostu - cholernie nam nie szło. I w grudniu, kiedy Barca i Atletico były na czołowych miejscach w tabeli ligowej, wszyscy skreślili Real na straty. Fatalne wyniki, więcej kontuzji, generalnie - piekło dla każdego madridisty fana Realu.

źr.

A później, po Nowym Roku... coś się zmieniło. Nowy trener sprowadził piłkarzy na ziemię i kiedy każdy madridista wierzył, że będzie coraz lepiej... w końcu faktycznie marzenia zaczęły się spełniać, a piłkarze odwdzięczali się fanom, wieloma, wieloma zwycięzcami. W ostatnich paru tygodniach trwania ligi hiszpańskiej, Real nadrobił wielkie straty do Atletico i Barcelony. Później przegonił Atletico. Niestety do zremisowania z Barcą zabrakło nam jednego punktu. Do przegonienia ich w lidze - dwóch. 

I tu dochodzimy do tego, o czym chciałam napisać. Jak mogliście przeczytać - Real radził sobie wspaniale. Wyszedł na prostą. Wygrał ostatnich dwanaście ligowych meczy, co jest kosmosem - poważnie. A mimo wszystko przegrał w walce o pierwsze miejsce w lidze. "Wspaniale" nie okazało się być wystarczającym.

Czy zatem te ostatnie tygodnie, fakt, jak świetnie sobie radzili, jak gromili i jakiego stracha narobili Atletico, tylko po to by ich później wygryźć z drugiego miejsca - to wszystko jest bez znaczenia? Jestem pewna, że znajdzie się wiele osób, które powiedzą, że owszem. Przecież to, że szło im świetnie, nie zmienia faktu, że przegrali. Ale wiecie co? Ja myślę, że to gówno prawda. 

źr.

Bo okej. Nie wygrali.  Mimo to, uważam, że należy im się solidny uścisk i szampan za to co zrobili dla całego madridistas. Podjęli walkę. Co więcej - nie odpuszczali. Walczyli do samiutkiego końca. A czasami, wierzcie mi, to jest ważniejsze niż sama wygrana. Real pokazał klasę. Pokazał, że nie odpuszcza. Że nie da sobie w kaszę dmuchać i z podniesionym czołem - odbił się od dna. Jestem z nich dumna - nie będę kłamać. Dumna w cholerę. Uważam, że są niesamowici... tak jak wiele innych ludzi, którzy podejmują walkę i nie wygrywają.

Bo pewnie. Fajnie by było gdyby Real wygrał. Mój Boże. Cieszyłabym się jak głupia. Ale ile jest sytuacji, w której ktoś w realnym życiu podejmuje walkę - nie wiem, ucząc się do egzaminów, rozpoczyna treningi do zawodów, a która koniec końców kończy się przegraną? Podejrzewam, że wiele. Ale to nie jest tak że jeśli nie wygraliście, to jesteście beznadziejni. Wiecie, myślę, że w życiu pocieszeniem jest, że zawsze znajdą się osobniki gorsze od nas w jakiejś dziedzinie, ale też lepsze. I cóż. Tak jest. Taka jest kolej rzeczy. Tak to wygląda.

Ale stanięcie do walki, nie poddawanie się... Myślę, że to jest kwintesencja. Ludzie tak się skupiają na celu, że nie pozwalają sobie cieszyć się samą drogą do jego realizacji. A ta droga jest pełna emocji - wierzcie mi. I wciąż, wygrana czy przegrana - uczycie się czegoś, za każdym razem, kiedy podejmujecie wyzwanie. I nie odpuszczanie - brnięcie gdzieś mimo że inni spisują was na straty - myślę, że to jest prawdziwy akt odwagi i determinacji. I myślę, że to jest istotne i godne szacunku. 

źr.

A z doświadczenia mogę powiedzieć, że czasami przegrana może mieć dla człowieka pozytywne skutki. Bo osobnik wychodzi z danej sytuacji z większą mobilizacją, z mega doświadczeniem, z wiedzą co może następnym razem zrobić, by wyszło lepiej. 

Uwielbiam i bardzo szanuję ludzi, którzy pomimo doznania jakiegoś zawodu w życiu, potrafią się podnieść i jeszcze mobilizować innych, oślepiając ich spokojem, radością, pozytywnymi wibracjami. I oczywiście - porażkę warto przeżyć - smutek oznacza, że nam naprawdę zależało. Ale nie warto się temu smutkowi poddawać. Donikąd nas nie doprowadzi. Zamiast tego, polecam przemienić to jedno wielkie: "O cholera, nie wyszło mi" na: "Ale przynajmniej nauczyłem się wielu rzeczy, pokazałem tym, którzy nie wierzyli, że podejmę walkę, że faktycznie się podjąłem, a przy okazji poznałem nowe osoby i jestem mądrzejszy niż na początku, o nowe umiejętności, o więcej emocji"

Znacie to? Co nas nie zabije to nas wzmocni? Wiem, że niektórzy rzucają to na utarcie nosa, ale kiedy faktycznie weźmie się te słowa do siebie do serca... Taka jest prawda. Przegrana to też nie jest koniec świata. To wskazówka. To nauka. To doświadczenie. To emocje. To źródło determinacji i siły - jeśli tylko na to pozwolicie.

źr.

Na koniec chciałabym wam powiedzieć tylko, że tak jak w przypadku faktu, że liga piłkarska jest każdego roku, tak na niezdane egzaminy są drugie terminy. Przegrane zawody - inne turnieje. To nie jest tak, że jak jedna opcja nam się nie uda, mamy być tak nią zaślepieni by nie dostrzegać innych. :) 

A ja jestem pewna, że sezon 2016/17 będzie Realu. Tyle w tym temacie.

Znów chaos. Czy kogoś jeszcze to dziwi?
Pozdrawiam,
Sherry



8 komentarzy:

  1. Nie wypowiem się na temat samej piłki, ponieważ nie mam o niej zielonego pojęcia. Mimo to przeczytałam cały tekst, a najbardziej, najaktywniej przeczytałam zakończenie. I chciałabym przybić Ci piątkę, ponieważ zgadzam się z Tobą w stu procentach. A nawet jeśli upadniemy, to kto nam zabroni chwilę poleżeć? Możemy poleżeć, nabrać sił, posmucić się, po czym podnieść i biec dalej, naprzód, do boju, do walki :)


    www.zksiazkadolozka.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ten przykład piłki miał być tylko wprowadzeniem, jakoś tak wyszło, że tych akapitów było więcej niż przewidywałam. :D Ale cieszę się, że dotarłaś do samego sedna postu. :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  2. Niestety jestem kompletnie zielona jeśli chodzi o piłkę nożną i wszystko, co z nią związane.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W gruncie rzeczy, piłka nożna to jedynie część tego postu, chciałam przekazać nim coś innego, ale cóż. Wyszło jak wyszło.
      Rozumiem.
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  3. Piękny post - i pomimo że, podobnie jak wyżej, kompletnie nie interesuję się piłką nożną (znaczy, jak jest ważny mecz i rodzina woła przed telewizor, to wiadomo, obejrzę, ale generalnie - zdecydowanie nie przepadam :D ), to jednak świetny post no i wytłumaczony na dobrym przykładzie (z tego, co zrozumiałam :)). I dziękuję serdecznie, bo dzięki Tobie nauczyłam się nowego słowa! Znaczy... no wiem, jestem zacofana, ale naprawdę nie miałam pojęcia, że madridista to fan Realu. Tak czy siak, zawsze przydatna wiedza, gdybym kiedyś miała jednak wciągnąć się w świat piłki nożnej ;)

    Pozdrawiam,
    http://faaantasyworld.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ooo, nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że jednak można dostrzec jakieś dno w tej notce. :) Bo trochę się przeraziłam, że ten przykład z piłką, to było za wiele. W każdym razie, dziękuję <3
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  4. Masz racje, porażka niewiele znaczy w obliczu walki. Osobiście bardzo się przejmuję każdym swoim niepowodzeniem, ale sęk w tym, że nawet nie umiem walczyć i z uporem pokonywać drogi, która prowadzi do celu. Przegrywam, bo nie walczę. A nie walczę, bo chyba jestem na to za słaba... :) i do tego leniwa

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też, właśnie dlatego piszę o tym i tak na to naciskam. Bo jakikolwiek temat bym w przemyśleniach nie poruszała - prawdopodobnie się z tym właśnie zmagam, więc nie przejmuj się. To nie jest tak, że jakby świat był perfekcyjny, byłoby lepiej.
      Nie jesteś słaba. Wiesz, to że tu jesteś, że żyjesz, że prowadzisz bloga, pracujesz. To jest forma walki z codziennością. Nie myśl o sobie w kategorii słaby/silny. Człowiek radzi sobie z rzeczywistością w jedyny sposób w jaki umie. A moim skromnym zdaniem, ty radzisz sobie doskonale. :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń