piątek, 28 listopada 2014

Film: Miasto 44

źródło

Czas trwania: 2 godz. 10 min.

Generalnie rzecz biorąc, jestem wielką antyfanką wszystkiego co związane z wojną. Staram się nie czytać książek o podobnej tematyce, ograniczam filmy i seriale skupiające się właśnie na niej. Jednak wiadomo, że jeśli przyjdzie mi wybrać czy zostać w szkole na NIEMIECKIM i angielskim, z którego nie zrobiłam zadania domowego, a pójść do kina na "Miasto 44", wybiorę drugą opcję. Poza tym, starałam się nie być zbyt negatywnie nastawiona do tej produkcji, bo zwiastun był całkiem ciekawy, a jak usłyszałam piosenkę "Miasto" skomponowaną specjalnie do tego filmu, pomyślałam: "to może się naprawdę udać". W kinie byłam, produkcję przeżyłam, a poskładanie myśli jest dla mnie trudne nawet teraz, miesiąc - albo i więcej - po obejrzeniu. Bo tak naprawdę to ja nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Dlatego pozwólcie, że zacznę od początku.


źródło
Fabuła skupia się na grupce młodych ludzi, przeżywających swoje namiętności, buntownicze popędy mające uwolnić Polskę spod niewoli i pierwsze dramaty. Główny bohater - powiedzmy, że główny - to Stefan, utrzymujący swoją owdowiałą matkę i młodszego brata. Gdy jednak nieoczekiwanie traci pracę, przyjaciółka - Kama, wprowadza do w świat spiskowców, którzy szykują zryw narodowo wyzwoleńczy. Wszyscy są nastawieni oczywiście optymistycznie, wręcz ekscytacja tryska od nich, rażąc naiwnością, ale cóż im się dziwić. Myślą: "Powstanie potrwa góra trzy dni, później wygrywamy, świętujemy i upajamy się blaskiem chwały". Żyją chwilą, nie spodziewając się natknąć poważniejszych przeszkód w drodze do celu. A jednak z czasem okazuje się, że ich przewidywania były błędne. Niewielki zryw przemienia się w Postanie, ciągnące ze sobą masę ofiar i destrukcji Warszawy. Jak się skończyło Powstanie wszyscy wiemy, ale... jak potoczą się losy Obrońców Ojczyzny?

Nie można powiedzieć, żeby ten film był zły, tak w 100%, ale też nie był dobry. A przynajmniej jak dla mnie. Dlatego, by nie poplątać się w swoich myślach, zacznę od plusów produkcji. Tak na dobry początek, żeby was całkiem do niego nie zniechęcić. 

Przede wszystkim, jestem pod olbrzymim wrażeniem klimatu wojennego, który udało się stworzyć twórcom. W pewnym momencie, ta gorycz porażki, otaczająca bohaterów ze wszystkich stron śmierć, nieuchronnie zbliżająca się przegrana, przygniata widza. Miażdży go. Szybko orientujemy się jak pragnienia młodych o wolności, obracają się przeciw nim i zbierają żniwa. To był naprawdę niepokojące. Cały obraz zagłady, zniszczenia, okrucieństwa... Byłam sparaliżowana poczuciem własnej klęski. Przerażona tym co widziałam na ekranie i świadomością, że to nie jest nawet połowa tego, co naprawdę się stało w 44 w Warszawie. 

źródło
Po wyjściu z kina miałam emocjonalnego kaca, nie mogłam nie rozpamiętywać przerażającego, brutalnego widowiska, którego właśnie byłam świadkiem. I mimo, że to mnie przygniotło i wzbudziło we mnie skrajną rozpacz, graniczącą z histerią, co by było, gdyby teraz wybuchła wojna, to jak najbardziej można ten element zaliczyć na plus. W końcu tego się po takich produkcjach trzeba spodziewać, nie? Uświadomienia.

Kolejnym plusem była gra aktorska, zwłaszcza młodziutkiej Zofii Wichłacz wcielającej się w rolę "Biedronki", niesamowicie odważnej, dzielnej, zdecydowanej dziewczyny, która zaryzykowała wszystko, nawet własną śmierć, by walczyć o tego, którego kocha. Inna sprawa, że to wydaje się strasznie naiwne, ale na ekranie ukazane było świetnie. I choć jest sporo niewiadomych związanych z Biedroneczką, to Zosia oddała jej zagubienie, a równocześnie determinację, strach i uczucie, w najlepszy możliwy sposób. (I ma dodatkowe plusy od Sherry - fanki "Gry o Tron", bo w pewnych momentach, bohaterka wyglądała jak serialowa Daenerys. NIE ŻARTUJĘ)

Jak tak już wspomniałam o wojennym tle, to zapomniałam dopisać ogólnie co sądzę o obrazie Warszawy, który mieliśmy przed oczami na sali kinowej. Całość była naprawdę druzgocąca, te wszystkie zniszczenia i rzezie dokonywane na ulicach miasta... Radykalne rządy, pod którymi trzeba było funkcjonować w świecie ówczesnej - nie tak w sumie dalekiej - zniewolonej Polski... Pan Jan Komasa miał wizję. Widać, że coś tam starał się przekazać przez swój film, że starał się dotrzeć przede wszystkim do młodego człowieka, pokazując jak odwaga może zmienić się w strach, jak marzenia, mogą runąć niczym domek z kart. 

źródło
Co zaś się tyczy części, która pewnie prawdopodobnie dłuższa niż wcześniejsza, dotyczącej minusów, które rzuciły mi się w oczy i sprawiły, że mimo wszystko z kina wyszłam rozczarowana i zdegustowana widowiskiem...

Rozumiem, że współczesny film, nawet opowiadający o przeszłym wydarzeniach, nie może istnieć bez efektów specjalnych, ale Jan Komasa... jak to ujął mój kolega: "pojechał po bandzie". Nie mówię, że wszystko co się tyczy obróbki graficzno-montażowej mi się tam nie podobało. Bo było kilka niezłych momentów, których teraz nie chcę przytaczać, ale niestety dominowały te absurdalne, wiejące kiczem i sztucznością, po których ja nie mogłam opanować pogardliwych prychnięć. Podałabym tu kilka... No dobra. DUŻO przykładów, ale nie chcę, by moja recenzja zmieniła się w ciąg spoilerów, dlatego napiszę tylko, że korzystać z talentu graficznego trzeba umieć i - co ważniejsze - trzeba wiedzieć KIEDY go używać. Bo slow-motion jest wspaniałe. Dodaje dramaturgii, ale slow-motion, z błyszczącymi kulami, jaśniejącą poświatą bijącą od postaci i... Okej, już przestaję. 

Soundtrack. Z jednej strony był dobry. Takie pomieszanie muzyki współczesnej ze starodawną, co dawało naprawdę niezwykły, wyjątkowy efekt. A z drugiej... Naprawdę Panie Komasa? NAPRAWDĘ? Dubstep tam gdzie absolutnie nie powinien być? Na litość Boską, rozumiem, że zamierzenie było takie, by dotrzeć do młodego odbiorcy, a łatwiej jest to zrobić przez muzykę, ale biorąc pod uwagę fakt, jakie efekty to przyniosły w rzeczywistości... Powiem tak: u mnie na sali, rozbrzmiał śmiech. Śmiech, który się nie kończył, a mnie dopadły wątpliwości czy lekcja niemieckiego i niewątpliwa jedynka z angielskiego za brak zadania, to rzeczywiście byłaby taka wielka tragedia. 

źródło
Nie sądziłam, że jako romantyczka kiedykolwiek będę narzekać na wątek miłosny, ale tak się teraz musi stać. Ja rozumiem, że miłość była mimo wszystko możliwa w czasach wojennych - w końcu to uczucie, a nie choroba, żeby można było ją zwalczać. Ale w filmie Komasy, miałam wrażenie, jakby cały ten dramatyzm trójkącika miłosnego - tak, dobrze przeczytaliście - w pewnych momentach przysłaniał rzeczywiste przesłanie filmu i fakt, że całość miała się skupiać nie na miłostkach bohaterów, a na Powstaniu Warszawskim! 

Bohaterowie mnie strasznie denerwowali. Oprócz Biedronki i Beksy, nikt nie sprawił bym zapałała do niego sympatią, bym chciała na dłużej zatrzymać się przy jego losach. A już zwłaszcza nie sztywny jak kij i chwilami nudny jak falki z olejem Stefan i jego przyjaciółeczka Kama, którą moja koleżanka obdarzyła trafnym epitetem. W tej chwili jednak powstrzymam się od przywołaniem go tutaj, bo wiadomo. Kultura przede wszystkim. 

Nie chcę zabrzmieć jak hejterka, bo nią nie jestem, ale jestem zmuszona skrytykować jeszcze jeden... element filmu. Albo dwa. Albo... nie no dobra, obiecuję, że zatrzymam się na tych dwóch ostatnich. 

W filmie romantyzmem cuchnęło, aż niemiło, ale nie pasowały mi także scenki erotyczne. Jestem w stanie znieść nagość, w filmach wojennych musimy być na nią przygotowani, ale uważam, że scena seksu była zupełnie niepotrzebna. Jeszcze bardziej podkreśliła upór pana twórcy, by zamęczyć nas tym głupim trójkątem miłosnym i niepotrzebnie nadszarpnęła moje nerwy. 

I zakończenie. Nie wiem dlaczego - ale po prostu parsknęłam śmiechem jak dotarło do mnie, że to naprawdę się tak skończy. I nie chodzi mi o wynik Powstania, a o zakończenie przygód bohaterów. Totalny absurd, fantastyka - poziom hard. Jeśli tak było w rzeczywistości - cóż, będę musiała przełknąć dumę, ale jak na film, który był przygotowywany X lat, "Miasto 44" wypadło po prostu... słabo. 

źródło
Nie wiem jak ocenić ten film, dlatego tego nie zrobię. Bo on nie był zły. Nie był dobry. Był... taki sobie. Przeciętny. Niewyjątkowy. Powiedzmy, że chociaż cudów nie oczekiwałam, to i tak się rozczarowałam, co jakąś rekomendację daje, tak? Nie będę go też odradzać, bo opinii po sieci krąży na temat "Miasta 44" mnóstwo, jedne są bardziej, inne mniej, przychylne od mojej. Sami musicie podjąć decyzję i zaryzykować utratę tych dwóch godzin, bądź - dwie godziny spędzone na jednym z najlepszych seansów, jakich byliście świadkiem. Ja osobiście zdradzę wam, że gdyby nie ten szkolny wypad do kina, filmu Komasy nie oglądnęłabym za nic. Jakkolwiek opinie pozytywne by nie były. Bo jak już wspomniałam: nie lubię filmów wojennych. Ten jednak dał mi powody do myślenia.

Ale i tak najlepszy komentarz wygłosił mój pan od historii: "BIGOS Z NIEBA, TYLKO W POLSCE" - ci, którzy film obejrzeli, zrozumieją o co chodzi. :D

Pozdrawiam,
Sherry


30 komentarzy:

  1. Ja też nie lubię wszystkiego co związane z wojną, jednakże na ''Miasto 44'' mam wyjątkową ochotę. I nie zrażają mnie w ogóle przytoczone przez Ciebie uwagi. Wyjątkowo jestem ślepa i głucha na wszelkie negatywne argumenty. Po prostu muszę sama obejrzeć ten film i sama się na nim ewentualnie ''sparzyć''.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W takim razie więcej już nie zniechęcam, bo czuję, że może zrobić na tobie naprawdę dobre wrażenie, także życzę przyjemnego seansu! :) I niech moje wady cię nie zrażają. ;)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
    2. Każdy z nas ma inny gust, dlatego chce się przekonać osobiście, czy w przypadku powyższego filmu przeżyje rozczarowanie, czy zachwyt.

      Usuń
    3. Mam nadzieję, że dasz znać, już po oglądnięciu, jak tobie przypadł do gustu film. :)

      Usuń
    4. Miłego oglądania! (Na tyle miłego, oczywiście, na ile może być miłe oglądanie wojennego filmu :D)

      Usuń
  2. Miasto 44 okazało się być dla mnie filmem idealnym. Nie oglądam ich zbyt wiele, nie znam się więc dla mnie wszystko było na miejscu, tylko zakończenie było jakieś dziwne...
    Tak? Ja nienawidzę niemieckiego. Naprawdę, nawet nie znam podstaw a mam 6 niemieckich w tygodniu...1 zwykły i 5 zawodowych, czy Ty to rozumiesz?!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę? :( W takim razie, nie mam pojęcia czemu akurat ja byłam dla niego taka krytyczna. :( Żałuję, że tak się stało i nie mam takiego wrażenia jak ty. ;)
      Ja też nienawidzę niemieckiego. Uczę się go 12 rok, a nie umiem KOMPLETNIE nic. KOMPLETNIE. Bardzo ci współczuję zawodowych! Na Zeusa. Ja bym chyba oszalała na twoim miejscu! Także szacun, że się trzymasz!
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  3. Mam w planach i to najbliższych ten film. Oglądałam "Sierpniowe niebo", ale według mnie był bardzo źle zrobiony, ale "Miasto 44" każdy chwali, więc jestem pewna, że bardziej mi się spodoba.
    http://pasion-libros.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W takim razie życzę ci, by tak się stało. :) Ja osobiście na jakiś czas mam już dość wojennych elementów, także pewnie znów zrobić sobie megadługą przerwę od tego typu produkcji. :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  4. Mnie się film szalenie podobał, zapadł mi w pamięci przeraźliwie, kilka nocy po premierze nie mogłam spać...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Strasznie żałuję, że na mnie nie zrobił takiego wrażenia...
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  5. Dla mnie takie produkcje mogą nie istnieć, jakkolwiek źle to nie brzmi, po prostu ich nie oglądam i już. I jak widzę w przypadku tego filmu niewiele tracę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam podobne podejście do tego typu produkcji. Aczkolwiek powiem ci, że jednak wojna to część historii, która nigdy nie zostanie zapomniana, więc prawdopodobnie Polacy będą roztrząsać te Powstania i nie-powstania jeszcze xxx razy. :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  6. Ja lubię taką tematykę i film zrobił na mnie ogromne wrażenie:) według mnie muzyka była dobrana idealnie i te zwolnienia akcji też mi nie przeszkadzały, no ale może ja się nie znam...;))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ach, w takim razie nie dziwię się, że film ci przypadł do gustu. :) Ja niestety nigdy nie polubię elementów wojennych w kulturze. ;)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  7. To zakończenie było metaforyczne i Stefanowi tylko się to wydawało, reżyser również to potwierdza. Mnie Kama i Stefan też wkurzali, ale z kolei w sumie dobrze, że gościu nie był kolejnym herosem. Jak już pisałam w swojej recenzji muzyka kompletnie mi nie przeszkadzała i efekty specjalne (poza jednym wyjątkiem) również nie. Według mnie one też były metaforyczne i nie wypadło to źle. Poza tym nie odniosłam wrażenia, że miłosne rozczarowania przysłaniają dramat wojenny. Jak dla mnie to wszystko się ze sobą połączyło. A co do erotyzmu no to przecież nie było go dużo w filmie. Jedna scena. Mnie ona wkurzyła nie dlatego, że była, ale dlatego, że Stefan zachował się naprawdę chamsko. Cały film moim zdaniem spełnił swoją rolę, jest wstrząsający, pokazuje emocje, ale też nie ocenia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę? No cóż. Wydawało mi się nierzeczywiste i całkowicie oderwane z kontekstu i o ile jest w filmie mnóstwo sytuacji, które - nie sądzę by wydarzyły się naprawdę, o tyle zakończenie po prostu mnie rozwaliło na kawałki. Bez jaj. Myślałam, że to będzie poważna produkcja, a tu taką fantastyką mnie zaskakują. :/
      W każdym razie, raczej moje postrzeganie filmu już nie nie zmieni, ale mimo wszystko dziękuję za wyjaśnienia. :)
      Ogólnie jeśli o seks chodzi to mnie nie pasowała bo... kurczę. Bo ona sprawiała, że po prostu ten wątek romantyczny przesłonił treść. To mnie zraziło okrutnie. ;(
      Pozdrawiam!
      Sherry

      Usuń
  8. Kurcze. Filmu jeszcze nie widziałam i nie byłam pewna czy warto. Wiesz co? Nie ułatwiłaś mi podjęcia decyzji. Z jednej strony jestem zaintrygowana tym obrazem wojennej Warszawy, z drugiej, jak słyszę "trójkącik miłosny" to nie mam ochoty już niczego więcej o tym wiedzieć. Miło, że nieźle spisali się młodzi aktorzy, takie filmy to zawsze dla nich spora szansa. Chociaż "wyglądająca jak Daenerys" jakoś mnie do filmu nie przyciąga, bo Danki nie lubię. :D
    Hm... Pewnie w końcu i tak obejrzę, ale na pewno nie w najbliższym czasie.
    A o dubstepie w tej produkcji opowiadali mi chyba wszyscy. XD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie lubisz, bo nie oglądasz serialu! W serialu Daenerys jest... NIESAMOWITA. A ja absolutnie mam do niej słabość. I Aryi. I Brana. I Jona. <3 :D
      Wszyscy o nim mówią, bo on jest... surrealistyczny! Wyobraź sobie scenę, wojenną, w wojennym filmie. A później nagle odpalają dubstepa, płatki jakiegoś szajsu zaczynają latać po ekranie, a człowiek nie może przestać się śmiać pogardliwym śmiechem. :/
      Pozdrawiam!
      Sherry

      Usuń
  9. Odpowiedzi
    1. Szkoda, że ja nie mam tak pozytywnych wrażeń. ;)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  10. Z zasady tego typu filmów nie oglądam, nie tylko dlatego, ze mnie przytłaczają i przerażają, ale przede wszystkim to kompletnie nie mój klimat. Jeśli już o wojnie mowa to chyba tylko w science fiction jakoś ją akceptuję. Chociażby "Na skraju jutra" bardzo mi się podobało.
    Ale wróćmy do tematu. Już od początku od tej produkcji wiało mi sztucznością. Sam slogan "Miłość w czasach apokalipsy" zapowiadał, że efekty będą ponad normę. Zasadniczo powinnam najpierw obejrzeć, potem oceniać, ale tym razem wyjątkowo nie mam ochoty tego robić. Raczej spasuję, choć kto wie, może pewnego dnia się z nim zmierzę...

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dokładnie. Ogólnie rzecz biorąc hasło mi się podoba, bo kojarzy się z dystopiami, ale w przypadku tego filmu... Jak można było wszystko sprowadzić do miłości? Znaczy, serio? To miał być film o Powstaniu na litość Boską...
      Także za wiele nie stracisz. ;)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  11. Jeszcze nie widziałam, ale mam zamiar mimo wielu opinii krytycznych.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W takim razie, życzę przyjemnych wrażeń! :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń
  12. Wszystkie minusy, jakie wypisałaś również i mnie uderzały. Kule lecące na cmentarzu to było dla mnie za wiele... Seks i trójkącik to jakaś porażka. Psuło mi to obraz głównego bohatera, który tak uroczo zajmował się bratem na początku. ;)

    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie! Dopóki on nie robił z siebie jakiegoś sztywnego bohatera, zapatrzonego w kobiety, wszystko było w porządku. Ten obraz był... rzeczywisty. A później szlag wziął jego naturalność. :(
      Pozdrawiam!
      Sherry

      Usuń
  13. Nie podobał mi się ten film, nie przepadam za takim ujęciem wojny (bo nie mam nic przeciwko filmom o tematyce wojennej jako takim).
    Mam wrażenie, że w ostatnim czasie powstanie warszawskie w kinie się nie tyle upamiętnia i przybliża młodym ludziom, co jakoś dziwnie gloryfikuje.
    Sama mam ogromny szacunek dla walczących i ofiar powstania, natomiast wpajanie na siłę młodzieży jakiejś takiej niezdrowej fascynacji umieraniem za ojczyznę, wydaje mi się dość niepokojące.
    I to jeszcze w jakiejś takiej popkultorowej papce stylizowanej na amerykańskie kino akcji.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Możesz mieć rację. W niektórych sytuacjach sama miałam wrażenie, że twórcy propagują umieranie. A szkoda bo chciałabym w końcu zobaczyć jakiś sensowny film wojenny, skierowany do młodzieży, ale nie stylizowany na romans, czy jak ty to trafnie określiłaś - popkulturową papkę. :)
      Pozdrawiam,
      Sherry

      Usuń